Świeże spojrzenie na teatr nowoczesny i artystyczny. Najtrudniejszym wyzwaniem jest prowadzenie teatru w obliczu pandemii. Wprowadzane restrykcje sanitarne odcinają teatr od widzów. Po raz pierwszy w historii zostaje odwołany Międzynarodowy Festiwal Sztuki Lalkarskiej. Teatr wykorzystuje nowe sposoby docierania do widzów oraz przygotowuje nową identyfikację wizualną festiwalu oraz teatru.

Dekada znaczących sukcesów artystycznych teatru. Banialuka buduje silną pozycję w środowisku lalkarskim, zdobywa liczne nagrody na festiwalach w kraju i za granicą. Do współpracy zapraszani są reżyserzy operujący własnym językiem artystycznym, uznane sławy, ale i młodzi twórcy. Punktem wyjścia wielu z nich jest dobra literatura, a szczególnie polska i zagraniczna dramaturgia współczesna pisana z myślą o dzieciach i młodzieży, m.in. sztuki Guśniowskiej, Bardijewskiej, Jarosza, Gripariego, Dorina. Powstają ważne i doceniane przez widzów i krytykę przedstawienia. Teatr odnosi znakomite sukcesy frekwencyjne – gra około 400 przedstawień rocznie dla blisko 80 tysięcy widzów.

Do Bielska-Białej przychodzi z własnym zespołem – aktorami cenionego Towarzystwa Teatralnego Wierszalin i realizuje na nowo sztuki z jego repertuaru – Ofiarę Wilgefortis i Medyka. W 2001 r. rozpoczyna sceniczny żywot Mr Scrooge wg Opowieści wigilijnej Dickensa (reż. Marian Pecko, scen. Eva Farkasova, Pavol Andrasko, muz. Robert Mankovecky). Widowisko – po wznowieniu i zmianach obsadowych – do dziś utrzymuje się w repertuarze teatru. Cyrk Dekameron wg Boccaccia, przedstawienie ważne w dorobku reżyserskim dyrektora (scen. Eva Farkasova i Jan Zavarsky, muz. Piotr Nazaruk, 2002) i cenione przez widzów grane jest niewiele razy, co wiąże się z odejściem Tomaszuka z teatru.

Inicjuje Międzynarodowe Kursy Mistrzowskie prowadzone przez Leszka Mądzika, Petra Schumanna, Josefa Kroftę, Joana Baixasa. Zmienia formułę programową festiwalu, wprowadzając konkurs. W czasie jego dyrekcji zespół artystyczny funkcjonuje w ramach odrębnych, w pewien sposób konkurujących ze sobą grup twórczych, wnoszących w repertuar zróżnicowane propozycje plastyczne i myślowe. Powstają wtedy wielokrotnie nagradzane Pokusice (1997) w reżyserii Władysławy Cader, Wiesławy Pilarz, Lucyny Sypniewskiej, a także doceniane na festiwalach Szkice z Becketa (1999) w reżyserii i scenografii Aleksandra Maksymiaka.

Wprowadza do repertuaru Banialuki widowiska odbiegające od dotąd preferowanych form inscenizacyjnych i nowy język teatralnej ekspresji. Powstają przedstawiania z sukcesem prezentowane w Polsce i świecie, m.in. Opowieść o chłopcu i wietrze Antończaka/Kozień (reż. i scen A. Antończak, muz. Krystyna Fuczik, 1991). To okres przemian społeczno-ekonomicznych i tu sprawdzają się menadżerskie zdolności dyrektora. Teatr wiele podróżuje, odwiedza Austrię, Bułgarię, Chile, Finlandię, Hiszpanię, Holandię, Japonię, Słowację, Szkocję (festiwal w Edynburgu!), Wielka Brytanię, Włochy, Czechy, Iran, Francję, Niemcy, Stany Zjednoczone, Węgry, Związek Radziecki.

15 maja 1966 r. Jerzy Zitzman inauguruje pierwsze spotkania teatrów lalek – Bielskie Rendez-Vous dające początek Międzynarodowemu Festiwalowi Sztuki Lalkarskiej. To wielkie dzieło Jerzego Zitzmana – nie tylko dla samej Banialuki i Bielska-Białej, ale całego środowiska teatralnego i rozwoju sztuki lalkarskiej w świecie. Teatr jest otwarty na różne propozycje, w tym młodych oraz, dzięki dyplomatycznym talentom dyrektora, zagranicznych twórców. Wprowadza repertuar filozoficzny i poetycki – I. Calvino, M. Maeterlinck, A. Saint-Exupery; powstaje słynna Samotność wg Schulza (reż. Francois Lazaro, scen. Jerzy Zitzmann, muz. Bogumił Pasternak, 1988).

Pieczę nad artystycznym kształtem Banialuki sprawowała krótko, przez pierwszy rok będąc p.o. kierownika artystycznego. Aktorka, reżyserka, autorka sztuk dla dzieci. W Banialuce wyreżyserowała 11 przedstawień, m.in.: „Złoto króla Megamona”, „Pinokia”, „Noc Wigilijną”, „O piesku, co był szczotką”.

Lata ważnych artystycznie przedsięwzięć i twórczych inspiracji. Otwarcie nowej sceny przy ul. Mickiewicza 20 (budowę rozpoczęto w 1951 r.) zbiega się ze zmianą dyrekcji. Jerzy Zitzman odchodzi do katowickiego Teatru Lalek Ateneum, a szefem artystycznym Banialuki zostaje Aleksander A. Łabiniec. Teatr lalek był zawsze dla niego najważniejszą formą wypowiedzi. Interesował go nade wszystko teatr działań plastycznych, tworzenie scenografii kinetycznej, szukanie wszelkich możliwości ożywiania i przekształcania poszczególnych elementów dekoracji, tak by tworzyły one coraz to inne kompozycje i obrazy, i by jednocześnie współbrzmiały z obecnym na scenie aktorem bądź z lalką. Wśród reprezentatywnych dla niego spektakli wymienić trzeba zrealizowane w l. 80. i 90. Harnasie Szymanowskiego i Pory roku wg Vivaldiego/Andersena.

W 1957 r. Banialuka wyjeżdża z przedstawieniami do Czechosłowacji (na Zaolzie) i są to pierwsze występy polskich lalkarzy poza granicami Polski. Oprócz klasycznego repertuaru lalkowego wprowadza na scenę folklor i temat śląski (Konderla z pokładu Idy wg Łyska z pokładu Idy Morcinka; reż. Irena Wojutycka, scen. Jerzy Zitzman, muz. Wojciech Kilar).

Współzałożyciel i dyrektor Teatru Lalek Banialuka; podział funkcji kierowniczych między nim a Zitzmanem był dżentelmeńską umową (naczelny w l. 1947-51, naczelny i artystyczny w l. 1950-51). Reżyserował, tworzył scenografie, występował na scenie. Przede wszystkim jednak był malarzem pozostający pod wpływem kapizmu i organizatorem życia lokalnego środowiska plastycznego. W 1951 r. Zenobiusz Zwolski odchodzi z teatru.

Teatr Kukiełek Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Banialuka, założony przez artystów malarzy Jerzego Zitzmana i Zenobiusza Zwolskiego, inauguruje działalność 7 grudnia 1947 r. przedstawieniem miejscowego literata Zygmunta Lubertowicza O Marysi sierotce i złotookiej sroczce. W ciągu dwóch miesięcy ogląda je ponad 3 tysiące widzów. To i kolejne cztery widowiska przygotowują wspólnie obaj założyciele. Oprócz obowiązującego repertuaru socjalistycznego i narzuconej politycznie metody teatru Siergieja Obrazcowa, w lalkarze Banialuki eksperymentują z nowymi technikami lalkowymi.