„Antygona” to opowieść towarzysząca naszej cywilizacji od tysiącleci. Pozornie znana każdemu, wzór antycznej tragedii, na którym można studiować gatunek — uczyć się czym jest fatum i hybris czy dowiedzieć się, jak potrafią mścić się bogowie. Jednak w obliczu osadzonego w antyku arcydzieła dramaturgii światowej, warto zadać sobie pytania o ponadczasowość „Antygony”, aktualności i uniwersalności jej problematyki.

Czy Antygona może nauczyć nas czegoś nowego?

Młoda dziewczyna, dzień po zakończeniu bratobójczej wojny, staje przed niemożliwym wyborem. Jest rozdarta pomiędzy obowiązkiem wobec rodziny a politycznym rozkazem.

Co powinna uczynić? Pochować brata, jednocześnie sprzeciwiając się władcy i skazując samą siebie na śmierć? Czy może to boskim nakazom powinna się sprzeciwić, nie dokonując świętego obowiązku wobec brata?

W nowej interpretacji staramy się zrozumieć struktury władzy i ich oddziaływanie na kobiety. Chcemy zapytać, jak blisko Antygonie do współczesnych kobiet?

Czy możemy uznać losy Antygony za metaforę naszego położenia? Czy może nasza postawa jest bardziej łagodna, pokorna i konformistyczna i tym samym bliższa postawie Ismeny? I w końcu czy fatum, które wisi nad Antygoną, kreślone jest wyłącznie przez bogów (siły wyższe)? A może bohaterka uwikłana jest w niejedną strukturę innej natury niż boska (np. społeczną), która odbiera jej głos i z której nie ma wyjścia?